Οιδίπους 11
«Η «μητέρα» παραμένει ένα πρόσωπο μυθικό και συγχρόνως εσχατολογικά πραγματικό. Αναφέρεται στην προέλευση κάθε ζωής και στην πραγματικότητα της συγκεκριμένης ζωής. Η ψυχανάλυση, η οποία πρεσβεύει μία δημιουργική σχέση φαντασίας και πραγματικότητας, είναι ενδεχομένως από τα προνομιακά συστήματα σκέψης για τη μελέτη της μητρικής οντότητας. Η ψυχανάλυση έχει τη δυνατότητα να εμβαθύνει στον ρόλο της μητέρας, στον ψυχικό χώρο που σχετίζεται με την αρχή της πραγματικότητας καθώς και σε αυτόν που σχετίζεται με την αρχή της ευχαρίστησης και δυσαρέσκειας. Η μητέρα ως τροφοδότης μαστός και ως οιδιπόδειο αντικείμενο, ως μερικό αντικείμενο της σχιζοειδούς-παρανοϊκής θέσης και ως το αμφιθυμικά επενδεδυμένο ολικό αντικείμενο της καταθλιπτικής θέσης, είναι στο επίκεντρο κάθε προσπάθειας κατανόησης των πλέον στοιχειωδών ψυχικών κινήσεων.
Στη μητέρα αποδίδονται όλα και καταλογίζονται όλα. Η κλινική πραγματικότητα της ψυχανάλυσης είναι το πεδίο στο οποίο οι αρχέγονοι φόβοι και οι ώριμες προσδοκίες που απευθύνονται στο μητρικό αντικείμενο βρίσκουν πεδίο έκφρασης και προσφέρονται στην ψυχαναλυτική διεργασία. Στο τεύχος αυτό του Οιδίποδα καταβάλαμε την προσπάθεια να προσεγγίσουμε το πολύπλευρο και θεμελιώδες αυτό φαινόμενο.» Από το σημείωμα των εκδοτών.
